Weg verhaal

Zucht, zonet een heel verhaal getypt op de geleende laptop van de Janet, manager van Diana Beach Campsite en cottages, maar toen ik klaar was en het verhaal hier vanuit Hotmail wilde plakken, was de batterij leeg en alles weg. Een gedeelte stond nog in concepten van hotmail via de telefoon, maar het grootste gedeelte niet.
Zal eerst plakken.

Maandagmiddag en ik zit heerlijk, met een colaatje in de aanslag, op ons terrasje te typen. De laptop heb ik geleend van Janet, de manager van Diani Beach. Het is zo ontzettend leuk om hier terug te zijn @ Campsite and Cottages. Betty, Carol en Richard hebben ons met open armen ontvangen, heel leuk weerzien na drie jaar. Richard is nog steeds de vrolijke, serieuze, aardige kerel met een prachtig plekje waar we ons volledig veilig voelen. Ze merken hier wel dat het toerisme behoorlijk beinvloed wordt door de slechte verhalen over Kenia ivm de aanslagen, maar dat is vaak meer dan 400 km verderop en hier is niets aan de hand. Maar als wij in het Westen Kenia horen, denken wij gelijk oh jee. In ieder geval voelen wij ons hier meestal heel veilig, je weet wat je wel en niet moet doen.

Maar terug naar het begin, na een lange vermoeiende reis zijn we dinsdagochtend aangekomen in Nairobi, daar warden we opgewacht door Sammy. Hij heeft ons met de taxi (gereden door big Sammy) naar ons hotel gebracht, een prima plekje in het centrum, vlakbij het busstation. Na een hazeslaapje zijn we wat door de stad gewandeld en even een tentje gezocht om wat te eten. Prima gegeten, maar bij het afrekenen ging er even iets mis. Toen ik vroeg of ik de bon mee mocht, moest meneer hem uitschrijven (terwijl hij hem in zijn hand had), raar.... Ik terug naar de tafel, wij de kaart erbij en even uitgerekend wat we moesten betalen, iets meer 1600, terwijl ik die meneer net toch echt 2100 had moeten geven... Toen hij zag dat wij de kaart erbij hadden, kwam hij gelijk aanlopen en werd duidelijk dat hij toch, bewust, iets verkeerd had gedaan. De eerste oplichting..., wij zijn dus gelijk goed gewaarschuwd, geld teruggekregen en vertrokken. Meneer schaamde zich, en wij komen niet terug.

Woensdag zijn we vertrokken naar Eldoret, in het westen van Kenia, reis van 6 uren in een matatu (mini busje). De reis verliep voorspoedig, onderweg zebra's, gazelles en wilde zwijnen gezien, naast geiten, koeien, kippen en schapen op de weg. Toch wel een behoorlijk houten kont gekregen en we waren allemaal blij dat we voor Jose haar idee hebben gekozen om niet met het busje terug te gaan, maar te vliegen naar de kust.
Aangekomen in Eldoret, eerst naar een hotel gelopen die de busbuurvrouw Repko had aangeraden, maar die was te duur. Dus naar een hotel uit de lonely. White Highland Inn, heerlijk rustig hotel, met een tuin, restaurant en barretje erbij. Enigszins shebby kamers dacht ik eerst, maar het bed lag heerlijk, de douche was warm en de mensen uiterst vriendelijk.

Vanaf hier moet ik via mijn telefoon typen en dat werkt niet echt goed, haha.

Woendag hebben we in het restaurant bij het hotel gegeten, we zaten om 19.00 klaar en om 20.45 kregen we onze bestelling, dat was een lange, hongerige zit. Maar het eten was heerlijk en dat maakt alles goed. Daarna heerlijk vroeg gaan slapen om donderdag fris en fruitig op te staan om naar Tendwo te gaan. Het dorp waar Daisy en ik in 2007 vrijwilligerswerk hebben gedaan bij het kindertehuis en waar jose en ik in 2012 een week bij Isaack hebben gelogeerd. Ariette had aangegeven dat met een soort taxi, probox naar het dorpje konden. Bij het noemen van de naam van het dorp, noemde men Ariette haar naam en konden we instappen. Wij, de dames, met nog een dame achterin en Repko voorin met nog een man, wel wat krapjes maar het paste. Net voordat de chauffeur instapte schoof er nog een man voorin... Repko riep "wat gaan we doen, wat gaan we doen..."
De toon waarop hij dat zei en het gezicht dat hij er bij trok, waren zo grappig dat José en ik er 's avonds in bed nog op moesten lachen.
Aangekomen in Tendwo stond Isaack al bij de weg, zoals gewoonlijk. Ariette kwam met Jade vanuit huis toen we door het hek het erf opliepen. Erg leuk weerzien en ook heel leuk om hun kinderen te zien. Er waren nog twee dames die al vele jaren langskomen om vrijwilligerswerk te doen. Het was heel gezellig met koffie, thee en door ons meegebrachte muffin.
Eerst een mooie wandeling gemaakt langa het voormalig kindertehuis en het hardlooprondje van Daisy en mij.
Na de lunch zijn we naar de school gegaan. We konden de klas niet in omdat de kinderen bezig waren met een toets. Na een half uurtje waren we welkom. Erg leuk ontvangst, er werd voor ons gezongen en we hebben ons voorgesteld. Het voelt soms wel een beetje raar, alsof je de koningin bent. Doe maar normaal lieve kindjes denk ik dan, wij zijn ook maar normaal. Maar zij vonden het super leuk dat we er waren, we zijn in alle klassen geweest en op het laatst iedereen bij elkaar en zongen ze allemaal samen. Dan zet één meisje in en volgt de rest, dan weer een solo door een ander meisje en dan weer de groep. Bij elk couplet werd het luider en uiteindelijk dus echt heel luid, haha.

Zo, dit typt echt beroerd, ik hou er dan ook zo mee op. Kijk er bijna scheel van.
Op de terugweg vanuit het dorp, zaten we met z'n tienen in de proPbox, drie voorin, vier achterin en drie in de kofferbak. De man die naast mij zat was nogal dun en ik heb echt mijn best gedaan hem niet nog platter te drukken...Hij heeft ons de hele rit aangestaard.

Over de rest, de vlucht die door ons vertraagd is vertrokken, de rommelmarkt die we bezocht hebben, de giftige (niet dodelijke) slang waar wij aan voorbij gelopen zijn en die Isaack gedood heeft, de zonsopkomst, de lange file van 2 uur voor de ferry en zo meer vertel ik wel een keer persoonlijk als je het leuk vindt om te horen.

Hopelijk gaat thuis ook alles goed.
Tot gauw.
Tût Rolien