auw, dat doet pijn

Auw, kreun, steun, hmpf, grrr. Dat zijn een btje de woorden die we al de hele dag uitkramen, onvoorstelbaar hoeveel spierpijn je kunt krijgen van wakeboarden! Dat hebben we dus gister gedaan. Ik had het een keer eerder gedaan en vond het toen uitermate geweldig dat we nu op t strand een btje navraag hebben gedaan of dat hier ook mogelijk is, en ja dus.
Jose haar eerste keer, wel btje spannend uiteraard, maar ik vond het ook weer spannend.

Ik moest van Jose eerst en viel keer op keer, verdorie (dat was niet helemaal het woord wat ik tegen mezelf zei), vorige x stond ik gelijk. En opeens had ik het weer, en daar zweef je over het water, heerlijk! Vanaf toen elke keer gelijk staan en gaan. Maar wat word je er moe van.... Na 20 minuten was ik kapot en mocht Jose. Board onder, zwemvest aan en dan kieper je over boord. Touw zoeken wat langs je komt drijven als de boot steeds verder weg vaart.
En ze viel ook keer op keer op keer. Maar opeens een stukje staan (en weer voorover kopje onder), maar als je dat even gevoeld hebt, toen wist ik dat het haar ging lukken. En ja hoor, daar stond mevrouw. Ze heeft het ook helemaal te pakken en vond het fantastisch. Hebben de hele ochtend tegen elkaar gezegd hoe super en gaaf en fantastisch het was.

Oh ja, aangezien we het hier toch best wel heerlijk vinden, zijn we hier dus inmiddels al vier nachten en vnvd slapen we ook nog in ons hutje, morgen weer ri Thailand, worden 7:45 opgehaald en met de ferry naar het vaste land van Thailand, vandaar met de bus ri Koh Lanta, schijnt ook erg mooi te zijn, westkust. Dit ivm de voorspelling dat de oostkant wel eens orkanen te wachten kunnen staan.

Maar terug naar de spierpijn. Vannacht met omdraaien bemerkte ik al het een en ander en toen het opstaan! Het was niet zoals met de berg op Borneo, maar dit was ook geen pretje. Eerst dacht Jose dat het bij haar wel meeviel, maar nee, uurtje later kreunde en steunde ze heerlijk met me mee, bij elke stap, elke keer opstaan en gaan zitten.
Men zegt met drank: wat je ziek maakt, maakt je ook weer beter, dus besloten vandaag weer te gaan wakeboarden :-)
En nu denk......ik oh my god, hoe moeten we er morgen wel niet bijlopen. Mijn rug doet echt pijn, ben ook nog heerlijk verkouden (fijn zo airco) en kuchen is geen pretje, net als lachen. Jose heeft vooral last van haar kontspieren, haha, ik denk niet dat ik dat mag vertellen, dus "sssttt".
Vandaag begon Jose en na paar keer proberen stond ze en vanaf toen ook alleen maar gestaan. De kapitein zei, probeer achter de boot, maar dat werkte nog niet helemaal, staan is voor eerst voldoende.
Ik stond vandaag gelukkig in een keer, en wilde ook achter de boot, maar was lastig. Gezellig tegen mezelf gepraat "CONTROLE, hup dat rechterbeen, sturen verdorie", nou ja, ik kon een btje sturen, maar echt de golven over en achter de boot is niet gelukt, wel in de slipstream, haha. Laatste paar keren was ik kapot en viel ik steeds, maar gelukkig laatste keer nog wel gestaan!
Leuke foto's gemaakt, maar wat een verbeten koppies, haha
Je moet echt soms even kwaad op jezelf worden en dan lukt alles!

Afgelopen dagen zit het Jose trouwens qua eten nogal tegen. Wil ze lasagne, hebben ze het niet, wil ze zalm, nee mevrouw hebben we vandaag niet. Eindelijk eens besloten een toetje te nemen, Jose de cheesecake, nee mevrouw, hebben we niet. Ik neem af en toe de strawberry milkshake, en Jose dacht vandaag, laat ik dat ook eens doen (ik ging gelukkig ditmaal voor de vanille) en wederom, nee mevrouw geen aardbei. Haha, het is wat allemaal.
Net als de kabelbaan hier. Dat was volgens mij het enige wat echt op haar verlanglijstje stond, komen we daar eergister met onze gehuurde scooter, kabelbaan dicht! En ook echt alledrie dagen dat we hier zijn. Ze baalde wel een btje, maar geloof dat het wakeboarden heel veel heeft goedgemaakt. Denken al aan een bootje op het Tjeukemeer...

Die scooter was ook wel weer geweldig hoor, het is hier wel een stuk drukken qua verkeer, maar ging weer super.
Op een gegeven moment remde Jose en om echt stil te gaan staan remde ze iets harder, tok, ik knal zo met mn (supermooie) helm tegen de hare. Dan zie je maar weer hoe belangrijk zo'n ding op je hoofd is.
Maar alle gekheid op een stokje, je moet echt een helm op hier. Terug vanaf de kabelbaan zagen we een jongen liggen naast z'n behoorlijk ingedeukte scooter. Jose is gestopt en ik heb gevraagd of ik kon helpen, maar ambu was al gebeld, jongen was bij kennis en er riepen teveel mensen wat er moest gebeuren, dus wij zijn vertrokken. Was een nare hoofdwond en er kwam bloed uit neus en mond, ben erg benieuwd hoe het afgelopen is. Daar moet ik hier toch af en toe wel even aan denken als er weer eens iemand (natuurlijk ontzettend stoer) te hard rijdt zonder helm.

Samenvattend, we zijn ontzettend gelukkig hier (vooral als we stilzitten en voor eerst niet hoeven te bewegen) en we hebben echt een vakantiegevoel, heerlijk, en kijken ook weer uit naar de volgende plaats waar we terecht zullen komen! Maar of het kan tippen aan dit....ach, anders is ook weer leuk en daar gaan we zeker snorkelen en andere dingen ontdekken en zien.

Tot gauw allemaal, het gaat nu snel.

Over 5 dagen meeten we Stefan al in Bangkok, kijken we erg naar uit! Stefan, succes met pakken :-)

Dikke knuffel en een kus