Weer in de grote stad

De tijd gaat snel, nog maar 2 dagen en het zit er al weer op.

Even denken waar ik moet beginnen, ik ben geeindigd na de berg, op maandag. Toen was het plan om een ticket te boeken naar Sandakan voor dinsdagmiddag. Nou dat is ook gelukt, 's ochtends bij air Asia binnengelopen en een ticket voor 13:15 geboekt naar de Oostkust van Sabah (de provincie in Maleisie waar wij hebben gereisd). Hier wilden we graag "de rivier" zien, omdat daar, en in de omliggende jungle, veel wilde dieren rondlopen.
Er stond een 3 daagse tour in de lonely planet en Annemiek heeft dinsdagochtend gebeld of ze plaats hadden van woensdag tot vrijdag. Dat kon wel, dus wij hadden weer onderdak! De hele reis is zo voorspoedig verlopen, alles wat we wilden doen hebben we in de week kunnen proppen!
Dinsdagmiddag kwamen we na een korte vlucht aan in Sandakan. Ja hoor, een en al regen! Wat een trieste stad op deze manier, we hebben wat rondgelopen, maar het was echt helemaal niets. Wel lekker gegeten op het dakterras van ons hotel en we zouden vroeg gaan slapen. Hadden leuk gesproken met 2 Nederlandse meisjes en ze vroegen of we nog wat met ze gingen drinken, maar nee... wij zouden slapen. Dat werd uiteindelijk een diepzinnig gesprek over het leven in het algemeen tot 00:00 uur ;-) Heerlijk gekletst, dat mis je toch als je zover bij elkaar vandaag woont en over skype is alles anders.

Ik vergeet iets....dinsdagochtend zou ik uit bed stappen...let wel "zou" ik!!! Verdorie, de benen blokkeerden volledig. Schijnbaar dat die berg toch meer heeft gevergd dan vantevoren gedacht. Uiteindelijk strompelend de badkamer bereikt en met pijn en moeite weer in bed. Toen Miek wakker was, heb ik haar vriendelijk verzocht even op te staan! Haha, en ja hoor, dezelfde verschijnselen. Het was behoorlijk pijnlijk en tegelijk lachwekkend. We kwamen er toen achter hoeveel stoepen er zijn, opstapjes, hoe vaak je even gaat zitten en dan weer op moet staan (aauuuwwww!!!) Tuurlijk heb ik vaker spierpijn gehad, maar nog nooit zo erg. Iedereen die ons zag lopen zei ook " ah the mountain" en ze lachten ons verder gewoon uit.
Dit heeft dus echt 3 dagen geduurd!! De derde dag ging het iets beter, maar opstarten bleef een probleem. Mijn bovenbenen en kuiten waren een ramp, bij Annemiek alleen de bovenbenen. Ik loop pas sinds zaterdag weer helemaal normaal en Miek ging vrijdag al weer bijna huppelen.

Woensdagmiddag zouden we opgehaald worden in Sandakan, en wij hebben heel hard nagedacht wat we de ochtend in deze troosteloze stad zouden moeten doen. Aangezien ik toch wel graag Orang Oetangs wilde zien en er in de buurt een centrum zit waar ze opgevangen worden en waar geprobeerd wordt ze weer terug te laten keren naar de natuur, hebben we besloten daar heen te gaan en geregeld dat we daar opgepikt zouden worden.
Sepilok was een klein uurtje met de bus en om 10 uur begon het voeren. Dat klinkt als een dierentuin, maar is toch wel iets anders. Het kan zijn dat er geen enkele Orang Oetang komt, en soms komen er heel veel. Je kan ze ook zien als je gewoon rondloopt in het bos (wel op de paden, dus echt avontuurlijk is het niet). Wij hebben een gezien! Heel mooi om te zien, we waren allebei wel onder de indruk. Maar het was erg druk, dus we zijn op een gegeven moment doorgelopen over de trail en toen iedereen weg was, hebben we het rondje samen nog een keer gelopen om naar de andere aapjes te kijken, die heerlijk speelden. Nog even een film gezien over het werk wat ze verrichten. Denk dat het op zich goed is, maar ik heb ook andere verhalen gehoord, dat ze maar 5 beesten opvangen in een jaar en dat is natuurlijk wel heel weinig... Nou ja, ik weet het niet, voor nu was het leuk om mee te maken.

Dat we maar een gezien hebben (van de 8/9 die er wonen) is eigenlijk een goed teken. Er wordt gestimuleerd om ze steeds verder de jungle in te laten trekken en zo min mogelijk met mensen in aanraking te laten komen om zo langzamerhand weer voor zichzelf te kunnen zorgen. Dat kan wel 6 tot 10 jaar duren.

Rond half 1 zijn we opgepikt in de stromende tropische regen om naar the nature lodge te gaan aan de rivier Kinbantagan waar we rond 3 uur aankwamen, we moesten met een boot over naar de andere kant van de rivier. We hadden een dorm geregeld, waar in totaal vier personen kunnen slapen en hebben geluk gehad, wij hebben m niet hoeven delen.
De tour hield in 4 boottripjes en 3 wandelingen. De eerste tocht was al om 16:00 uur. We hebben enorm veel gezien, olifanten, mooie vogels, heel veel apen en een wilde Orang Oetang. Dat vond ik het allermooist, zo bijzonder om zo'n groot beest in het wild te zien! De olifanten waren ook erg mooi, maar mss heb ik daar al teveel van gezien ;-) Nee hoor, komt denk ik omdat er veel olifantengras aan de rivierkant staat en ik denk dat bootjongens wel ongeveer weten wanneer een olifant honger heeft en waar ze dan ongeveer te traceren zijn. Die Orang Oetang is puur geluk en zie je niet vaak.

's avonds zouden we een nachtwandeling doen, maar die kon door de regen niet doorgaan. Zijn vroeg naar bed gegaan en hebben geluisterd naar de geluiden van de jungle, dat is luid!!! De volgende ochtend zaten we om 6 uur alweer in de boot voor een tochtje van een uur. Weer heel mooi, een krokodil gezien, een python en weer veel apen en vogels. Heerlijk ontbijtje en klaarmaken voor de ochtendwandeling van drie uren! Was erg leuk, weinig beesten gezien, maar vooral door de modder gelopen. We konden daar laarzen huren (1,75 voor 3 dagen!!) en die had je meer dan nodig. Ik ben maar een klein beetje gevallen en het hoesje van Annemiek haar camera heeft kennis gemaakt met de blubber. Het was best leuk al met al.

's middags hadden we vrije tijd, ik heb heerlijk aan de rivier gezeten en gelezen, de meesten hebben geslapen en uitgerust. Toen weer in de boot, eten en de avondwandeling. Die was best leuk. Slangen en grote spinnen gezien en twee bijzondere vogels (maar weet de naam niet meer). Het is heerlijk warm in Maleisie, maar er zijn dus ook veel muggen en bloedzuigers. Wij liepen dus in een lange broek (bij de sokken in uiteraard), onze rubberen laarzen, een trui, sjaal en pet. Wat was dat warm! Maar wel nodig, een meisje had al een bloedzuiger op haar truitje, ieuw!
En ja, Annemiek en ik zijn nogal onhandig geweest om geen malariapillen te hebben besteld. En dat terwijl dit wel een malariegebied is! Dom. We hebben ons dus gedompeld in de deet en volgens mij ruik je nog steeds citronella als wij langslopen. Maar het heeft vast geholpen. Annemiek is maar een keer gestoken en ik wel iets vaker, maar dat beestje had vast geen malaria.... Ja mem, ik hou het in de gaten :-)

's avonds nog even nagezeten met de meisjes die we op het vliegveld hebben leren kennen, die hebben dezelfde tour geregeld en zijn donderdag aangekomen.

Vrijdag onze laatste boottocht, snel douchen, ontbijten en om half 9 stonden we klaar om weer naar de stad te vertrekken. We moesten naar het vliegveld om terug te vliegen naar Kota Kinabalu. Er stond een touringcar op ons te wachten, dat verbaasde me enigszins omdat er aangegeven stond in de lonely dat je er het best met een 4x4 heen kon. We zijn vertrokken en daar was het al...een heel klein heuveltje, ik ken het gevoel van Kenia iets te goed. Hij komt er niet op omdat de weg te glibberig is van alle regen, stukje achteruit en nog eens proberen, nee lukt niet, nog een stukje achteruit voor de aanloop en voor we het wisten zaten we vast in een geul aan de zijkant van de weg waar de bus heenglee......zucht!

Nou ja, zo hebben we dus een uur vastgestaan met een chauffeur die zei iets te regelen. Dan vertrok hij weer en kwam weer en vertrok ook weer.... Uiteindelijk kwam er een soort trekker met rumpbanden en bij poging 2 waren we los! Best weer een avontuur en ook geen probleem want we waren ruim op tijd op het vliegveld.

Moesten weer een klein stukje vliegen, maar dat was de naarste vlucht die ik tot nu toe heb meegemaakt, Annemiek heeft heerlijk geslapen! De turbulentie was verschrikkelijk en ik heb echt gedacht wat ik nog tegen wie moest zeggen... Heel naar. Heb mijn muziek opgezet en met mijn ogen stijf dicht voelde ik een harde knal, dat bleek dan uiteindelijk de landing te zijn! Opluchting. Suf, hoe gek je jezelf dan kunt maken.

In Kota Kinabalu zijn we weer naar ons vertrouwde hotel Eden 54 gegaan en daar heerlijk gedouchd! Toen een drankje gaan doen, een frozen margaritha, was heerlijk en toen pizza gegeten (toeristen!!).
De volgende dag hebben we onszelf ontbijt op bed gemaakt en de tas ingepakt voor de terugvlucht.

En nu zijn we dus weer in Singapore. Annemiek is sinds gister weer aan het werk en ik moet mezelf vermaken. Om een beeld te schetsen....
Als je naar Sabah gaat, doe je de berg. Ga je naar Egypte, zie je de pyramides, ga je naar Singapore, ga je shoppen! Het is echt heel vervelend, maar het hoort erbij :-)
Maar ik ben er wel een beetje klaar mee hoor.

Je hebt hele grote winkelcentrums, met zoveel winkels erin, roltrappen, eettentjes en zo meer. Als ik naar de metro ga, moet ik daar doorheen. Ze zijn slim hier, ik ben al een paar keer verdwaald in zo'n centrum, een verkeerde afslag en je staat opeens voor Zara, maar wel een andere dan die andere vier in dezelfde mall.
Laatst zou ik een etage omhoog, stond ik weer op de verkeerde trap, sloeg ik twee afdelingen over en was ik weer ergens waar ik nooit eerder was geweest, dus trap weer naar beneden en dan maar rustig bordjes volgen, tot je de Berschka tegenkomt waar je toch echt even naar binnen moet. En dan goed opletten dat je er aan de goede kant uitloopt, anders ga je weer helemaal de mist in.
Maar ik geloof dat ik nu wel in een keer naar de dichtsbijzijnde metro kan lopen. Stap je ergens anders uit, weer allemaal winkeltjes.
Voor ik vertrok zei een collega, ga je met een lege tas heen? Ik vond het ietwat overdreven, maar ik ben nu werkelijk benieuwd hoe ik al mijn "Singapore-souveniers" in mijn tas prop... :-(

Gister ben ik naar Little India geweest, een wijk waar vele mensen wonen die uit India komen, er staat ook een tempel en je kan daar allemaal typisch Indiaase dingetjes kopen (vooral qua eten dan he).
Het was wel leuk, maar het heeft de hele dag geregend, ik zou een route lopen, maar met kaart en plu vond ik nogal rot lopen, dus beetje rondgedwaald.
's avonds met Annemiek afgesproken bij een metrostation om samen naar haar Teakwando les te gaan. Annemiek doet dit nu een tijdje en gaat eind januari de gele band halen. Een collega was ook mee, hij heeft de zwarte band inmiddels. Aangezien het een combineerde les was, zag ik alle niveau's. Wat een mooie sport zet, echt concentratie, evenwicht en ook spierkracht.

Vandaag heb ik niet veel gedaan, heerlijk gelezen en even naar het financiele gedeelte gegaan. Allemaal hoge gebouwen en bankmensen die druk rondliepen.
Vanavond gaan we naar Chinatown. Zoals het woord al zegt, waar veel chinezen wonen. Sowieso is het grootst aantal hier wel chinees denk ik, verder zijn er alle nationaliteiten die samen met elkaar leven, mooi hoe dat gaat.

In deze stad voel je je ook echt veilig. Komt denk ik vooral omdat de boetes hier zo hoog zijn (en je maakt ook nog kans op stokslagen), dat men het wel uit zijn/haar hoofd laat iets uit te spoken.
Alles is hier strak geregeld, mensen staan keurig in de rij voor een restaurant, voor de taxi, alles is strak.

Morgen ga ik met Miek mee naar haar werk, dan ga ik het schip zien, kijk ik erg naar uit. En dan 's middags wandelen met Emelien, vrouw van een collega van Miek die met haar man mee is en hier dus ook tijdelijk woont.
's avonds komen er mensen eten en dan is het alweer donderdag en ga ik de uitdaging aan om mijn tas in te pakken....
Rond 11 uur 's avonds vlieg ik terug en dan ben ik om 6 uur Nederlandse tijd weer thuis.
Ook wel weer zin in. Maar dat komt vooral omdat Miek aan het werk is. Ik zou hier nog tijden kunnen blijven als we samen de dagen door konden brengen en nog meer tripjes konden doen.

Voordat ik begon met typen, had ik geen inspiratie, maar het is wel weer een beetje een lang verhaal geworden...

Hoop dat thuis alles goed gaat, en zo'n update over het thuisleven is ook altijd welkom he!!!

Groetjes Rolien