"De berg"

Het is hier alweer maandagavond, 3 januari. Er zijn mensen die nu op dit moment ergens zijn, waar ik graag bij was geweest, weet dat ik in gedachten bij jullie ben.

Maar zoals het hoort, het leven gaat door en mijn verhaal dus bij deze ook.

Zaterdag zijn we vertrokken naar Maleisie, alles ging erg voorspoedig, ook omdat Annemiek al had ingecheckd en onze stoelen dus waren gereserveerd, wij hadden dus de korte rij. De vlucht duurde maar twee uurtjes en we hebben zelfs een beetje kunnen slapen. Uiteindelijk waren we pas half 10 in het hotel, wat Miek ook al had geregeld, zo fijn en ideaal. En wat een heerlijk hotel, netjes en voor wat ik gewend ben heel luxe.

Vantevoren hadden we het gehad over de Mount Kinabalu, een wandeltocht van 2 dagen met als doel het bereiken van de top van de berg 4095 meter. We zouden het eerst al boeken, maar toch niet gedaan. Stond wel aangegeven dat je eigenlijk een half jaar vantevoren zou moeten boeken omdat het een gewilde experience is.
Maar dat hebben we dus niet gedaan. Vrijdagavond hebben we besloten wel de wandeltocht te willen gaan doen en dan het liefst gelijk zondag, maar niemand was te bereiken (raar he op oudjaarsdag), dus op goed geluk.

Zaterdag na aankomst in het hotel hebben we aan de receptioniste gevraagd of ze iets wist over de berg die wij wilden beklimmen. Nou dat was wel erg laat....toch even bellen en 10 minuten later hoorden we dat we zondagochtend (de volgende dag dus!!) om zeven uur opgehaald zouden worden. Rap nog even boodschappen doen, avond eten en 2-daagse tas inpakken.

De volgende dag kwam snel. We zijn half 7 opgestaan en om 7 uur stond de taxi voor. We hebben, heel lui, een complete tour geregeld met transfer en alles, het schijnt dat je ook alles los kan boeken, maar dat kost je veel tijd en die hebben wij nu niet. Na ongeveer 2 uurtjes rijden, met een aardige chauffeur die veel vertelde, kwamen we aan bij de voet van de berg. De hele rit zie je haar (het is een zij) al voor je, naast je en het is hoog, heel hoog. Ik was redelijk stil, echt gespannen en Miek was voornamelijk opgetogen en had er erg veel zin in. Zij kende de berg ook al en de verhalen er omheen, ik daarentegen had tot voorkort nog nooit van die hele berg gehoord. En toen ik haar zag, dacht ik wel lichtelijk "help".

Maar we kwamen aan, backpack achtergelaten een houten wandelstok gehuurd (75 cent) en onze gids ontmoet. We zouden samen een gids krijgen, maar aangezien veel gidsen nog te dronken waren van het nieuwjaarsfeest, was er een tekort aan nuchtere gidsen en werden we geplaatst bij 5 jongens. Onze gids zou dan waarschijnlijk de volgende dag op komen dagen (we wachten nog steeds).

We zijn weggebracht naar de gate, volgens mij op 1800 meter (moet ik nog even nakijken) en dan begin je, gewoon lopen maar en je ziet wel waar je komt. Iedereen had er een behoorlijk tempo in, maar mijn Marokko-ervaring is te pril dus heb echt mijn eigen tempo gelopen. Dat is goed geweest. Na een uurtje had ik het ritme wel te pakken. De eerste dag loop je 6 km, naar ongeveer 3000 meter. Op elk 1 km punt was een shelter, waar je naar het toilet kon en je fles kon bijvullen met bergwater. De jongens liepen snel en we als wij bij de shelter aankwamen vertrokken zij weer, we hadden al thee bij ze besteld voor als we zouden aankomen op de rustplaats voor de nacht.
Na ongeveer drie uur lopen, liep ik nog steeds mijn fantastische slakkengang en dat ging prima. De rest werd iets minder fanatiek. Ze liepen vaak wat harder en dan stonden ze weer stil. Annemiek heeft het even zwaar gehad, maar heeft ook haar ritme gevonden en die prima volgehouden. We liepen dus niet bij elkaar, daar had ik eerst wel moeite mee en Miek ook, maar we weten allebei dat het wel beter is zo en als je lekker loopt, is het niet erg ("in gedachten waren we bij elkaar, hahaha"). Je bent echt vooral met jezelf bezig, met je ademhaling en kleine stapjes nemen. Af en toe was het gewoon vals plat, dan weer hele hoge soort traptreden, dan echte houden traptreden en een andere keer weer stenen. Het was echt alleen maar omhoog lopen, klimmen en klauteren. Ik heb veel aan Jose gedacht (kleine stapjes, kleine stapjes, kleine stapjes) en Marie (niet op je tenen, hele voet gebruiken) en zo kwam ik er. Het ging echt goed. Tuurlijk is het zwaar, maar het viel me niet tegen.

De stok was echt een uitkomst. Annemiek had ook supersonische stok, heel mooi en handig. Maar werkelijk die houten stok was gister mijn beste vriend, het maakt alles makkelijker en vooral als het ergens glad is, heb je er veel aan.

Rond een uur of drie waren we allemaal boven. We hebben de sleutel van onze dorm gekregen, waar we met nog 2 personen zouden slapen. Dat was een stel die we op de berg al hadden gezien, prima te doen. Even lekker douchen denk je dan. Maar je koud water en je hebt K-O-U-D water....een keer raden!! Heel koud dus en ook nog eens een flutstraaltje. Helaas had ik al zeep op mijn rug, dus dat moest er weer af, maar wat was dat een opgave, druppel voor druppel. Miek heeft zelfs haar haar gewassen, bewondering alom.
Ik had zin in een beetje cola en dat hadden we meegenomen, dus ik zit lekker boven om het stapelbed en doe de dop los, prruuuuuttttt, de halve fles cola in een keer leeg en als een mooie fontein op alle bedden, de vloer, de muur (het was nogal krampjes), overal en alles plakte. Dat komt dus door de druk omdat je best hoog bent. Annemiek had een deoroller en toen ze de dop eraf draaide had ze deo en een roller. Het balletje schoot er uit door de opgebouwde druk. Alle ingepakte spullen stonden ook bol (alsof het over datum is).

Na het douchen en schoonmaken van de kamer even buiten gezeten en daar het fantastische uitzicht gekeken. We waren boven de wolken maar ook voor een gedeelte nog in de wolken. Het was prachtig en daar heerlijk in mijn boekje geschreven tot het te koud werd. Annemiek was niet helemaal lekker en is gaan slapen. We waren allebei op, echt leeggezogen. Onze dorm lag namelijk ook nog eens 400 meter boven het hoofdgebouw, op zich geen probleem, maar als je denkt dat je er eindelijk bent, kan 400 meter een heel eind zijn.
Toch terug naar het hoofdgebouw voor het diner, we hadden om 5 uur afgesproken met onze nieuwe vrienden, de jongens uit onze groep. Het waren jongens uit Maleisie en een uit HongKong, 3 wonen er nu in Australie. Het was gezellig en we waren echt een groep, wat ons betreft hoefde een eigen gids ook niet meer.

Lekker gegeten en toen naar bed, om 10 over 7 lagen we en sliepen we volgens mij ook al. Dat moest ook wel aangezien we vanmorgen om 2 uur op moesten staan. De tocht begon om half 3, dus in het donker met een hoofdlamp. Wij stonden ook klaar met onze nieuwe fashion item, de wandelstok, maar die was niet nodig. Nou ja een lamp op je hoofd is ook hartstikke hip. Aangezien we hadden gehoord dat het erg koud kon zijn, waren we goed aangekleed. Trui, jas, muts, handschoenen en warm dat we het hadden, dus na 15 minuten de helft alweer uit, behalve de handschoenen, die hebben we de hele tocht nodig gehad.
Het was een zware tocht, maar oh zo mooi en bijzonder. Je loopt de lampjes achteraan in het donker en je weet eigenlijk niet zo goed waar je loopt.
Op een gegeven moment kwamen we bij een punt waar we via een touw omhoog moesten, en toen begon de kriebel in mijn buik. Ik heb geen (nou ja hele slappe) armspieren en als je via je armen omhoog moet, kan dat wel eens heel lastig worden. De tocht omhoog zou vandaag 2,5 km bedragen, maar wel van 3000 meter naar 4000 meter, dus hoogteziekte ligt op de loer.
Aangezien hoogtes niet altijd mijn favoriet zijn, vreesde ik wel al voor de terugweg ivm de touwen en alles. Maar ja, daar heb je niets aan en je moet door. Het ging goed en voorspoedig. Op een gegeven moment kwamen we op een stenen gedeelte, je ziet niets, dus hebt geen idee dat het een grote vlak is, dat zagen we pas op de terugweg. Het touw lag er als hulpmiddel maar ook als pad. We hebben daar het touw niet veel nodig gehad, maar moesten heel langzaam lopen, het was niet heel steil, maar wel erg zwaar omdat het rustig aan steeds omhoog blijft gaan. Tim, die gister nog zo fanatiek liep, had een slechte dag en kon niet goed ademhalen, Annemiek en hij liepen samen en Annemiek heeft hem er voornamelijk doorheen geholpen. Miek had vandaag de spirit wel te pakken. Ik liep met de andere jongens, zij snel en dan weer stoppen en ik de hele tijd mijn eigen tempo. Dat stilzitten wordt het niet beter van, vooral niet als de wind op komt zetten, want dan is het behoorlijk koud. En wij begrepen dus gedurende de ochtend heel goed waarom we zoveel kleren mee hebben moeten nemen. De jongens zijn op een gegeven moment gewoon achter me gaan lopen en zo ging het heel goed en stiefelden we naar boven. Ik moest voorop omdat ze anders weer te snel zouden gaan. Je kijkt eigenlijk de hele tijd een klein stukje voor je, mss 3/4 meter en dat werkt goed. Op een gegeven moment keek ik omhoog en dat was naar om te zien. De laatste klim was steil en hoog en hele nare rotsen, maar gewoon voor je blijven kijken, step bij step, en goed het touw vasthouden. En daar sta je dan om zes uur 's ochtends op de top, 4095 meter!! Wat een geweldige ervaring! Foto's genomen en weer een stukje afgedaald omdat de top maar smal is en iedereen daar aankwam en op de foto wilde bij het bordje. Het was koud en toen wij een heel klein stukje terug waren gelopen, kwamen Miek en Tim daar ook al aan, super gewoon!!

Het was koud bovenop, maar we hebben er wel even stilgestaan ivm de zonsopkomst, dat was mooi maar niet meer dan dat, er waren teveel wolken. Het is vooral gek om te zien dat het echt opeens licht is en je hoofdlamp uit kan en je alles kan zien, waar je gelopen hebt, waar je gestaan hebt en hoe prachtig de omgeving is.

Afdalen vind ik spannend en soms moeilijk, maar daar heb ik vandaag geen last van gehad. Zelfs via het touw, soort abseilen, ging goed en dan voel je je ook zelfverzekerd. Miek is ook een zeer goede daler, die huppelt bijna naar beneden.
Op de terugweg hebben we een regenbui gehad, wat een mazzel dat die niet gister of eerder om de ochtend is geweest, want dan was het glad en volgens mij ook heel gevaarlijk geworden. Terug ging voorspoedig en om half 9 waren we terug bij het hoofdgebouw en hebben daar lekker ontbijtje gehad. Toen weer op pad. Dan moet je nog 6 km dalen. Ik was wel echt even heel moe. Ik denk dat dat kwam omdat ik weinig had gegeten en je zo geconcentreerd loopt de hele tijd, maar rond kwart over 9 was ik er weer en zijn we vertrokken met z'n zevenen.
Een jongen, ik kan zijn naam niet onthouden..., had nogal kramp in zijn kuiten. We hebben alles geprobeerd, paracetamol, massage, veel water, rek- en strekoefeningen, lopen met 2 stokken, zonder stokken, maar niets hielp. Wij hadden besloten bij elkaar te blijven, maar na 2 uur wisten we dat het niet ging werken en ze zeiden ons dat we verder moesten gaan omdat we een bus naar Sandakan wilden halen. Dus na enig beraad afscheid genomen en samen doorgelopen. Dat ging voorspoedig, nog wel wat regen gehad, maar ja het is en regentijd en ook een gedeelte regenwoudachtig, dus niet zo raar. De bus hebben we uitdrukkelijk gemist en we hebben dus besloten om terug te gaan naar Kota Kinabalu ipv nog 5/6 uren hobbelen in een bus die mss om 17:00 zou vertrekken, maar ja mss ook wel vol zou zitten, of niet zou komen. Nou ja, de keuze was snel gemaakt, wij wilden een goed bed en een warme douche en niet om 11 uur 's avonds nog een slaapplaats regelen. We vonden dat we dit verdienen!! En ja, we slapen dus vannacht in een luxe hotel, met een heerlijke douche, een fantastisch bed en alles meer wat we wensen.

Ik vergeet de helft te vertellen, maar eigelijk had ik het ook bij een woord kunnen laten: fantastisch!
Werkelijk wat een ervaring, je lichaam is op en je geest vol (wat een wijsheid he).
Miek is al naar boven, lezen, ahum, ik zeg slapen, ken haar langer dan vandaag. Ik ga dus ook maar ri kamer, nog even lezen (ja echt lezen) en dan slapen, heel lang en lekker en diep.

Morgen willen we naar Sandakan, we zouden met de bus, maar een binnenlandse vlucht is ook niet duur, zo'n E 50 euro voor een retour....we gaan morgenochtend bellen of er nog een plaatsje is voor twee famkes uit het Friese.

Later meer, ongetwijfeld.....

Oh ja, en uiteraard, ik heb het niet nagelezen!

Groetjes daar.
xx Rolien