update!

Weer even berichtje uit Kenia, ditmaal vanuit het paradijkselijke Diani Beach.

Het gaat nog steeds erg goed met ons en we genieten volop. Eigenlijk weet ik nog niet wat ik allemaal wil vertellen, we hebben zoveel beleefd en gezien afgelopen dagen en mijn hoofd is vol en leeg tegelijk.

Vorige week hebben we een paar dagen in Nairobi doorgebracht, maandag zijn we daar aangekomen en we dachten dat de safari dinsdag zou beginnen....dat bleek woensdag te zijn. Dinsdag hebben we vooral een beetje geslenterd en ons zelfs een beetje verveeld. Maar ik heb wel eens gehoord dat verveling het ultieme ontspanningsniveau is. Woensdag begon de safari, op naar Masai Mara met een Frans stel en 2 iraniers... Lange rit en s avonds een gamedrive en gelijk leeuwen gespot! Met nog 15 andere busjes vol toeristen...hmmm. Lekker geslapen in een tent met daaraan vast een douche en toilet, prima te doen. Volgende dag hele dag op safari. Was prachtig. Veel gezien, het blijft prachtig om olifanten en giraffen te zien, zebras, gazelles en zo nog veel meer. Ook een groep leeuwen die een buffel aan het eten waren. Mooi gezicht. Jose vond het eerst wel een beetje zielig, maar ja dat is de natuur. Oh ja, woensdagavond een jong zebraatje gezien, heel schattig. Twee tellen later kwam er een hyena aan, even spanning bij moeder zebra, maar die heeft m weggejaagd, goed zo!! Vrijdagochtend nog een korte gamedrive en daarna op weg naar Nakuru. Daar zouden we op internet, toen waren alle verhalen nog vers... Maar het intercafe in de buurt was al gesloten en we mochten niet de stad in. Aangezien we nog wat inkopen wilden doen, liepen we samen het hotel uit. De security vroeg wat we gingen doen. Nou naar de supermarkt. Dat was toch niet de bedoeling twee dames alleen in het donker de straat op (ook al was het nog maar half 8 ). Dus hij is meegelopen, prima!

We hadden geluk. Opeens was er ook een gamedrive in Nakuru inclusief in ons safaripakket en we hebben alsnog zaterdagochtend Lake Nakuru gezien! Gelukkig dat we het eerder niet zelf geregeld hebben voor teveel geld. Vanaf vrijdag hadden we een andere chauffeur, John! Prima kerel en reed heel goed. De vorige was een wat oudere man en die was af en toe toch chagrijnig. Vooral tegen de Franse jongeman en de Iraniers. Maar dat laatste was ook logisch! Wat een irritante mannen zeg. Ze kwamen altijd te laat, deden veel amicaal en aardig. Blij dat we na Nakura van ze af waren. Maar niet voordat we naar de evenaar zijn gereden. Dat zat in hun pakket en ze wilden het perse zien! Wat een onzin!!! Het heeft ons in totaal drie uren gekost verdorie. Er was alleen een bord te zien, you're now crossing the equiter! Er was ook nog een vrouw die aan de hand van een bakje water liet zien wat het verschil was aan de ene en de andere kant. Aan de noordkant draait het water met de klok mee weg door het gaatje, aan de zuidkant draait het de andere kant op en op de evenaar staat het stokje wat eerst draaide stil! Best bijzonder, maar drie uren...!

Vanaf daar vertrokken we ri Amboseli, het volgende safaripark. Uiteindelijk kwamen we daar rond half 11 aan! LAAT. En dat vooral door de Iraniers, maar gelukkig hebben we die onderweg afgezet en inmiddels doorgereisd met een meisje uit Singapore en twee Duitsers, leuk gezelschap. Rond 11 uur s avonds nog diner, spaghetti, lekker. En die we naar onze huisje liepen, zagen we de top van de Kilimanjaro met daarop sneeuw! Wat bijzonder. Zelfs in het donker konden we het zien door het licht van de maan, gelukmomentje!

Zaterdag weer vroeg op en weer de bus in voor gamedrive. Was een leuke dag. Amboseli is een erg mooi park en die Kilimanjaro op de achtergrond blijft heel bijzonder. Heel veel olifanten gezien en genoten. Helaas niet de cheeta gezien, dat was onze hoop. Ook de volgende ochtend niet. Maar al met al prachtige dagen om te onthouden.

Maandag na de hele vroege gamedrive (6:15 in de bus), zijn we vertrokken naar Emali. Daar zou een bus ons oppikken ri Mombasa rond 12:00. Dat werd 12:45, maar het ging allemaal heel smooth verder, prima te doen. Het Duitse stel ging ook ri Mombasa. Was een rit van ongeveer 6 uren, dus we kwamen aan in het donker. Dat is niet het meest prettig in Mombasa! Maar gelukkig had Ronald zondag gebeld en gezegd dat hij ons op zou halen. Toen de bus aankwam, zag in hem staan, zo fijn. Leuk om elkaar weer te zien en in een auto te stappen. Is een stuk prettig om de ferry zo te nemen. Jose was helemaal blij toen ze de lange rij mensen zag die allemaal tegelijk de ferry opliepen, gelukkig dat wij daar niet tussen hoefden te staan.

Aangekomen bij Diani was daar Richard, de eigenaar. Ook heel fijn om hem weer te zien. Zonet heb ik een lang gesprek met het gevoerd, fijne man. Hij moet alleen meer genieten van alles wat hij hier heeft en niet alleen maar keihard werken. De conclusie was dat ik dan toch maar hier moet blijven als manager, dan durft hij het wel uit handen te geven en kan hij in Naivasha nog zo'n fijne plek opzetten. Maar ik heb gezegd dat mem dat niet zou waarderen en ik waarschijnlijk ruzie krijg met de mensen die niet hard genoeg werken ;-) Maar als iemand zich geroepen voelt...het is een prachtige plek en tijdelijk te wonen, een goed lopend bedrijf en heerlijk weer.

Vandaag hebben we genoten van het aanhebben van jurkje, gewoon lekker meisje zijn en niet de hele tijd de bergschoenen en spijkerbroek aan. Dus lekker nageltjes gelakt en veel gelezen. We waren door onze boeken heen en hebben een zaakje gevonden waar ze tweedehands boeken verkopen. We hebben drie gekocht, 1 van Tess Gerritsen (nog bedankt voor de tip dames), 1 van Nicci French en One day van David Nicholls. Alle boeken zijn in het Engels, is wel goed voor ons. Eerst even wennen, maar we zijn allebei al weer een eind op weg. Dat laatste boek, De eerste dag, is echt heel mooi. Ik heb het thuis in Nederlands gelezen en het is een aanrader! Jose zit steeds te lachen, ik kijk er nu al naar uit om m weer te lezen.

Er word hier heel goed voor ons gezorgd, Isaack belt en smst vaak hoe het met ons gaat en waar we zijn. Ook Sammy zoekt vaak contact. En natuurlijk Richard en Ronald. We zijn in goede handen en iedereen past op ons en als er iets is, hebben we vele mogelijkheden voor hulp. Maar dat is niet nodig, want alles gaat zo makkelijk en goed hier.

Onderweg als je van stad naar stad rijdt, zien we veel ongelukken. Ook wel hele ernstige, waarvan je zeker weet als je de auto ziet dat dat niet goed is afgelopen, heel naar. Onze chauffeurs doen het tot nu toe heel goed en we voelen ons veilig. Laatst ri Amboseli moesten we opeens stoppen, er lag een vrachtwagen op zn kant, en twee dode koeien! Dat moet een behoorlijke klap zijn geweest. Twee dagen later lagen de koeien er nog, geen fijn gezicht.

Gister in de bus las ik een boek van Michel Boereback, ex-profvoetballer. Hij heeft zijn twee zoontjes verloren door een auto-ongeluk. Jose had al gezegd dat het geen leuk boek was, maar na twee bladzijden was ik al aan het huilen en ben ik maar gestopt, is toch wel een beetje raar zo midden in de bus. Later dacht ik, ik begin weer, maar dat ging weer niet goed, haha, suf! Maar vanochtend boek uitgelezen en was indrukwekkend. We hadden ook een heel stom boek mee, totaal niet boeiend, maar toch maar uitgelezen, je moet toch wat in de bus. Volgens mij hebben we nu allebei 4 boeken uit, en is de vijfde halverwege, wat is vakantie vieren toch heerlijk.

Ik moet nog zoveel vertellen volgens mij, maar ik weet het allemaal niet zo goed meer.

Deze computer hebben we geleend van de zoon van Richard, dus zit lekker op onze eigen kamer te typen. We hebben een huisje, met keuken, slaapkamer en zitgedeelte. Ook buiten een zitgedeelte, ideaal. Vandaag deed de stroom het niet, op zich geen probleem, maar er was ook geen water en dat was wel een beetje jammer, vooral als je gewoon even je handen wilt wassen of de wc wil doorspoelen! Dan is zo'n gat in de grond nog helemaal niet zo raar hoor, dan heb je zulke problemen niet.

Oh ja, vanmiddag had ik ook wel weer wat. Kwam een vrouw die hier werkt vragen of wij mss dokter zijn... Nou nee. Maar ze had een probleem. Vertel maar zeiden we. Ze had een knobbeltje in haar borst. Tja, dan moet je naar de dokter gaan was ons wijze advies. Zegt ze, voel maar even.... Nou nee, dat hoeft niet hoor. Maar ze had de borst al uit haar shirtje hangen en daar zat ik dan, dus maar een beetje gedrukt. Ik voelde niets, maar gezegd dat ze echt naar de dokter moet gaan. Ook aangezien ze pijn heeft. Dat heb ik weer hoor, en Jose maar een beetje gniffelen vanaf de bank, zucht, haha.
Maar ik heb ook genoeg te lachen hoor. We zaten vanmiddag (wederom, wat zijn we toch hip he) te lezen aan het zwembad toen Jose bedacht wat koekjes te halen. Opeens zegt ze, dat worden geen koekjes! Dit aangezien meneer aap voor de deur zat te wachten en de koekjes met liefde uit Jose haar handen wilde pakken. Jose snel weer naar binnen en zonder koekjes naar buiten. We hebben dus binnen maar koekjes gegeten voor onze eigen veiligheid. Even later had de aap onze kauwgom te pakken, hoop dat hij het doorgeslikt heeft, stom beest. De buren dachten ook lekker buiten te gaan zitten met chips en dipsaus, opeens die aap weer, pakt twee keer een grote "hand" chips en dat meisje geeft toch een lel, maar de aap was brutaler, verdween pas toen een jongen een stuk hout gooide. Ach, zo beleef je nog eens wat.

Nu is het tijd om lekker nog even buiten te gaan zitten, tussen de musquitos. Hele fijne avond en tot binnenkort, dan waarschijnlijk ook wel weer wat foto's, want het is zooo mooi wat we allemaal gezien hebben en dat kunnen we jullie natuurlijk niet onthouden.

Dag dag, tot gauw.

kus kus Rolien (en Jose)