Zoveel beleefd ...en meer

En daar zit ze dan, midden in Marrakech in een zweethokje ergens boven ! Maar er is een computer waarmee ik kan omgaan, waar de toetsen goed staan en ik lekker weg kan typen.
Laatst was ik begonnen maar daar begreep men niet dat de toetsen verkeerd stonden en ik raakte lichtelijk (echt heul licht geirriteerd), dus besloten het maar te laten.

Er is veel gebeurd en ik probeer er en beetje een logisch verhaal van te maken, ben benieuwd in hoeverre dat gaat lukken, we will see.

Ik begin maar bij het begin om het makkelijk te houden.

Laatst…..volgens mij was het woensdag, werden we heerlijk uitgerust wakker in onze tent. De tent viel alles mee, het was een muur van klei met daarboven een soort deken. Eigenlijk hebben we allebei goed geslapen. Na een warme douche en het ontbijt zijn Marie en ik samen de woestijn in gegaan. Er was verderop een hoge heuvel en daar zouden wij wel even heen lopen. Eenmaal onderweg viel het mij een beetje tegen. De heuvel bereiken leek mij dan ook niet super verstandig zo in de woestijn, maar Marie durft iets meer en we besloten gewoon te gaan lopen en te zien waar we uit zouden komen. In een dal ben je toch het overzicht kwijt, dus we hebben “onthou-punten” op de foto gezet (nee geen zandkorrels) en Marie bedacht om markeringen aan te brengen, het leek wel een sprookje. Maar achteraf gezien was het zeker wijs. Wat een wandeling, echt prachtig. Natuurlijk kom je niemand tegen (alleen een paar jongens op de motor) en zie je alleen maar zand, heuvels en woestijn om je heen.. Nou ja, als je achterom kijkt zie je wel bomen, alszijnde de echt het begin van de woestijn, waar ook onze herberg stond. En natuurlijk zijn we gewoon doorgelopen naar het hoogste punt !! Het was fantastich en ook wel zwaar, het zand werkt niet altijd mee en vaak als je op een stijl stuk loopt zak je eerder een stuk terug dan dat je vooruitgang boekt, maar het was het waard, meer dan dat zelfs. Bovenop hadden we een mooi overzicht en hebben leuke foto’s gemaakt. De ervaring hebben we opgeslagen in ons hoofd, die kun je alleen daar echt vastleggen met gevoel.
En toen de terugweg! Bovenop mijn schoenen geleegd en vol goed moed terug, want we wisten de route en anders zouden we de voetstappen wel terug volgen. Het bleek iets lastiger, maar eigenlijk ging het best goed. Het was fijn af en toe opens “Marie” te zien staan in het zand, dan zaten we op de goede weg. Mijn schoenen zaten natuurlijk gelijk de heuvel af al vol zand, dus ik op blote voeten, dan bleek een minder goed idee. We renden naar beneden, alleen is stoppen lastig en ondertussen waren mijn voetzolen aan het verbranden. Dus Jonker is charmant as ever maar op sokken teruggelopen.

De rest van de dag hebben we heerlijk relaxt doorgebracht….tenminste tot 16:00 uur, toen op de kameel. We hadden er zo’n zin in. De trip was een rit per kameel de woestijn in ri een tentenkamp om daar te overnachten onder de sterrenhemel of in een tent. Ja en daar zit je dan op zo’n beest, best leuk en grappig, maar na een uurtje vond ik het niet meer geweldig. Er waren plaatsen die pijn gingen doen en je weet niet meer hoe je moet zitten. We hebben zo gelachen van al het gekreun en gesteun. Onder het wiebelen door foto’s gemaakt en gestopt om de zon onder te zien gaan, oh…..ongelovelijk. Alleen al de zon op al het zand geeft effecten die je alleen op kaarten ziet (en nu dus ook op onze foto’s). Maar ja dan ga je de kameel weer op en wiebel je nog een half uurtje door. Ach het was het waard hoor, want we stopten, aten en kropen op een matrasje in onze slaapzak en hebben alleen maar naar boven gestaard. Lekker liggende weg een beetje kletsen en vallende sterren gezien (3). Als ik in slaapstand lig, is het echter snel gebeurd en ik ben in slaap gevallen. Gelukkig werd ik wakker voor een sanitaire stop en ik heb rond half 5 met mn bril op liggen kijken. Stilte om je heen en alleen maar zwarte hemel en duizenden sterren. En toen gaan tellen, zo nog 9 sterren zien vallen, met lichtstraal er achteraan en al, wat geweldig. Kon alleen maar glimlachen en toen nog een uurtje verder geslapen. We werden gewekt door de kamelen, bijzonder geluid produceren ze. Ja en dan mag je weer, heerlijk twee uur wiebelen, schuren, genieten van de omgeving, lachen en zo meer.
Rond acht uur weer bij de herberg, ontbijt en weer verder, dit keer ri gorge du dades.

Tijdens de lunch zouden we kaartjes kopen en Marie zegt “is ook leuk voor mijn beppe’s”. Dit aangezien haar beppe erg oud is en het de laatste tijd niet goed ging. Terwijl ze het zegt, kijkt ze op haar telefoon en ze heeft een sms....het onvermijdelijke blijkt te zijn gebeurd. Marie haar beppe is woensdag overleden. Haar ouders hebben geprobeerd te bellen, maar het bereik in de woestijn is niet zoals we hoopten. Vantevoren hadden we het erover gehad wat ze zou doen, blijven of naar huis. Haar broer had al gezegd, doe wat je op dat moment voelt. En eigenlijk vanaf het eerste moment heeft ze besloten erbij te willen zijn. Tuurlijk was ze verdrietig, ze had zo gehoopt en tijdens de vallende sterren ook gewenst, dat beppe het vol zou houden tot ze weer thuis zou zijn, maar als het niet meer lukt, is daar niets aan te doen en voor beppe was het beter zo.
Maar dan moet je dus gaan regelen, hoe kom je thuis ? Nou dat ging dus super. De reisverzekering heeft alles geregeld. Wat dus betekent dat Marie vanmorgen om 7:00 is vertrokken naar het vliegveld en eind van de middag in Nederland aankomt. (bist er al he). Morgen is de crematie en daar zal ze bij zijn. En dan…..haastige spoed weer naar het vliegveld om de vlucht van 17:40 te halen zodat ze dinsdagavond rond 22:00 uur weer in Marrakech aankomt. Het is echt super dat dit mogelijk is. Want we zijn hier precies drie dagen, een andere dag en het zou allemaal niet gelukt zijn. Dit aangezien woensdagochtend de 4/5 daagse hike door het Atlasgebergte gaat beginnen en ze daar absoluut bij wilde zijn.
Toch bijzonder dat alles zo goed uitkomt en ze eigenlijk niets echt hoeft te missen.
Dat is dus ook de reden dat ik alleen ben vandaag en morgen.

Maar terug naar woensdag. Marie heeft veel moeten bellen en regelen, maar toen dat eenmaal klaar was, keken we om ons heen en het bleek dat ons hotel in een kloof stond, wederom een fantastische plek. Het was echter wel een stuk kouder. We zijn vroeg naar bed gegaan, want zo’n dag put je uit, de emoties, de lange reis en het regelen.
De volgende dag hebben we een lange wandeling gemaakt, eerst een berg op en later een afdaling de kloof in, toen daar nog tijden rondgedwaalt. Het is onbeschijvelijk. Zo groots en immens, het voelde bijzonder om daar te zijn. Uiteindelijk duurde de hele wandeling zo’n 5 uren. Onderweg hebben we bij de gids een bakje thee gedronken. Hij is een nomade en zijn huis is een soort grot met een gedeelte ernaast voor het vee, ze vertrekken binnenkort ri de Sahara en zo gaat dat steeds, elke keer weer een ander (t)huis. We hebben thee van tijm, best lekker. Ik heb daar op een steen gezeten en alleen maar van het uitzicht genoten, zo ver je kan kijken, zo hoog, zo groots. Ik gebruik wel steeds dezelfde woorden he, haha. Maar zo is het nu eenmaal.

Na de kloof zijn we zaterdag naar Ait Ben Haddoe vertrokken. Toen we daar aankwamen dachten we echt “wat doen we hier”. Zo’n klein, nietszeggend plaatsje waar je je alleen maar kan vervelen. Om 16:00 zouden we naar de Kasbah gaan, volgens Hassan wel de moeite waard en aangezien er verder niets te beleven viel en wij overal voor in zijn, zijn we meegegaan. En ja hoor, dat was weer super. Een Kasbah is een huis gemaakt van klei zeg maar, het staat tegen een berg aan of op een berg en heeft de kleur van de omgeving. Het schijnt dat de Gladioter hier opgenomen is en nog wat andere films, dus we moeten maar eens kijken als we thuis zijn of we iets herkennen. Het dorp van Kasbahs was in een goede staat, er wonen nu nog maar 4 gezinnen ofzo en vroeger woonden er rond de 1000 mensen (nou ja dat zei Hassan en of dat waar is….). De sfeer was goed, wel veel toeristen maar je kwam ze niet op elke foto tegen en dat is al heel wat.
Een groep komen we steeds tegen, in Meknes, in de woestijn en hier dus weer. Grijs op reis en een paar Australische jongens, leuk om steeds weer even te praten. Ze irriteerden zich behoorlijk en wilden overstappen naar onze groep, maar ja, da mag nie he. De chauffeur ziet Marie steeds als eerste en hij vroeg al of ze hem soms achtervolgt, maar het is natuurlijk andersom, logisch lijkt me.
De nacht in dit hotel was wel aardig. De kamer was alleen te vies. De douche en toilet had geen deur, er hing een douchegordijn, nou ja, als dat het ergste is valt alles mee.
Op zich zijn wij tot nu toe behoorlijk tevreden en we slapen erg goed. Anderen in de groep klagen toch wel een stuk meer, over het hotel, het eten, wat te doen, maar iedereen mag het zelf weten. Wij vermaken ons prima.

Een nachtje Ait Ben Haddoe was meer dan genoeg en gister zijn we dus in Marrakech aangekomen. Daar naar huis gebeld en naar mn vriendinnetje, zo fijn ze even te horen!! En die kleine Fenna, toch gelijk meekletsen he (of was het huilen??)
Gelukkig kwamen we vroeg in de middag aan in de stad zodat Marie en ik samen lekker door de straatjes konden dwalen en Marie het gevoel van de stad heeft gekregen. Paar souveniertjes gekocht en toen zijn we met z’n tweeen uit eten gegaan. Meestal eten we met de hele groep, maar even samen zijn is ook wel eens leuk(er) en hebben heerlijk origineel gekozen voor…..pizza!!
We waren even uitgegeten op tajine met beef, groente, pruimen, couscous, rijst en friet. Nou ja, gewoon even lekker westers doen. Vers vruchtensapje erbij en ergens op een dakterras genoten van de geluiden van de stad. Was echt gezellig.

Bij terukomst in het hotel zat de rest van de groep daar. Dus erbij gaan zitten en toen kwam er toch een goed voorstel. Een stel wat mee is, komt van origine uit het mooie Fries dus ze hadden een drankje meegenomen. Of iemand ook zin had in Beerenburg?? Ja :-). Samira, een Marrokaans meisje uit Tilburg, vroeg echt vol verbazing en afgrijzen of dit werkelijk ons drankje was. Omdat de smaak idd behoorlijk scherp was heb ik 2 blikjes seven-up gehaald en het werd een stuk beter begrepen door de meesten. Nog wat chipjes erbij, wat een feest.
Toen ri bed, wel te laat, maar ja, gezelligheid kent geen tijd.
Vanmorgen dus vroeg uit de veren en Marie uitgezwaaid. Ben wel echt blij dat ze er morgen weer is, want zou niet weten hoe ik me zou voelen als ze niet meer terug zou kunnen komen. Dit is nu iets van ons samen en we kunnen het ook samen afmaken, dat is fijn.

We kijken allebei erg uit naar de hike.

Vandaag heb ik me dus zelf vermaakt. Vanmorgen een stadstour gedaan, met een gids, Hassan en Gerard en lekker in mn up een broodje gegeten, door de souks (marktjes) gedwaald, lifi in Singapore gebeld (fijn!!!), boek lezen op een terrasje, mn tas in een vies goedje gezet dus moeten uitwassen en nu hier. Geloof dat de groep straks samen wil eten, maar heel mss blijf ik wel lekker in het hotel eten en dan…..in bad! Want die hebben we op onze kamer. Heb m al helemaal schoongemaakt en ben klaar voor een uurtje boek in bad.
Morgenochtend rustig aan en ‘s middags naar de Hammam, hoe vervelend kan het allemaal zijn :-)

Trouwens, deze computer denkt heel fantastisch mee en maakt vaak andere woorden van mijn woorden (noemen ze het niet woorden verdraaien verdorie) en aangezien teruglezen niet mijn beste eigenschap is…..hoop ik dat het leesbaar is gebleven.

Het is weer een veel te lang verhaal, maar eigenlijk schrijf ik het ook een beetje voor mezelf op, zo kan ik mijn hoofdje leegmaken en weer allemaal nieuwe indrukken erin stoppen de aankomende dagen.

En als je het wel tot hier hebt gebracht……leuk, attent, of je verveelt je heel erg, of je bent echt geinteresseerd in wat ik te vertellen heb, kan ook nog, haha.

Nou ja, hoop dat thuis alles goed gaat met iedereen. Hoorde dat het thuis koud is, als de zon er maar een beetje bij blijft, zou wel zo fijn zijn.

Marie en familie, sterkte morgen en Marie hele goede vlucht leave, fijn je morgen weer te zien.

Liefs Rolien