wij

Jeetje, we zijn vandaag aangekomen in Taroudant. Een hele bijzondere, andere wereld. Op de weg naar het internetcafe werden we nageroepen, er werd gefloten, de kerels staren ons aan en doen hier echt heel raar. Je gaat je bijna gedragen zoals zovelen hier, dus naar de grond staren en niet proberen op te vallen. Maar daar passen we voor, dus we glimlachen vriendelijk en banjeren lekker door.
Marie zit nu ook achter de computer, en kletst de hele tijd door. Haha, komt omdat iedereen haar berichtjes heeft gestuurd voor haar verjaardag. Dat hebben we gister gevierd.

Maar ik begin eerst waar ik gebleven ben en dat is afgelopen dinsdag.
Dinsdag zijn we naar de Hammam geweest, en daar kan ik nu heel uitgebreid over gaan vertellen, dat het echt verrukkelijk was, het schrubben, ietwat hardhandig, maar toch prettig, het modderpad, de massage die een uur duurde en echt van de voetzolen tot het puntje van je haar ging, de kuiten die goed gemasseerd worden, de rugwervel, het rustgevende muziekje (alleen jammer dat ie op repeat stond), het gedempte licht, de heerlijke ruikende olie en dergelijke, maar dat doe ik niet want ik wil niemand jaloers maken.

Dus....dinsdag heb ik in samen met Vivian en Gerard bij de pizzeria gegeten, toen om negen uur in de bus om Marie van het vliegveld op te halen. Echter onderweg naar het vliegveld kreeg ik een sms, een uur vertraging. Dus Hassan, Azis en ik hebben een koffie gedronken, uiteindelijk om half 12 was ze er weer! Toch wel erg fijn.
Rap ri hotel, in bed nog even bijkletsen en horen hoe de dagen zijn geweest. Marie is echt heel blij dat ze bij de uitvaart is geweest, het is fijn om dan gewoon even bij en met je familie te zijn. Erg goed dat alles zo geregeld kon worden.

Woensdagochtend goed ontbeten en onderweg naar het plaatsje Imlil waarvandaag onze wandeling zou beginnen. Nog een bakje koffie, tassen op de muilezels en gaan. Het begon gelijk heftig, berg op. Maar ging goed en we hadden snel een ritme te pakken, alleen Hassan vond dat we rustiger aan moesten lopen en hem aan het verstand krijgen dat iedereen een eigen tempo heeft, bleek lastig. Hij wilde de groep bij elkaar houden. Gelukkig heeft hij dat niet 4 dagen volgehouden. We zijn stukken door prachtige natuur gelopen, maar elke keer kwamen we weer bij de weg uit die zigzaggend naar boven ging en op een gegeven moment liepen we zelfs een heel stuk met de weg mee. Wij voelden ons echt genept, lekkere wandeltocht door de bergen, zo weet ik er nog wel een paar. Maar uiteindelijk toch wel weer de natuur in, wat dorpjes door en na 5 uur lopen kwamen we uit bij onze herberg. We zouden in een tent slapen maar Hassen merkte onderweg om dat we voor 4 euro pp ook in een herberg konden slapen, die keuze was snel gemaakt. Daar heerlijk gegeten en verder niets, de douche was te vies, en het was zo koud, zo koud, echt ondoenlijk. Was erg blij met mn ski-ondergoed wat mem nog even bij Marie haar ouders had gebracht. Alleen als je eenmaal koud bent, wordt je niet meer warm. Gerard heeft een kruik voor me gemaakt en dat heeft geholpen. Eerst de kruik bij Marie in de slaapzak en uiteindelijk ben ik er knuffelend mee in slaap gevallen. Het was een onrustig nachtje, maar als dit in een tent had gemoeten.....was niet goed gekomen, met niemand niet.

Dag 2, met frisse moed er tegenaan. Wat een prachtige dag, strak blauwe lucht, het vooruitzicht dat we voornamelijk zouden afdalen en gewoon lekker lopen. Het was een mooie dag. We hebben zo'n 7 uren gelopen, maar kwam ook vooral omdat er veel foto's werden gemaakt en je kon zo genieten van het uitzicht, prachtig. De kleuren zijn onbeschrijbaar. Heel veel geel gesteente, dan opeens groenig, blauw waar water heeft gestroomd en toen we op het laatst een bocht doorkwamen, alles rood!!! Hoop dat je er iets van terugziet op de foto's.
Onderweg kwamen we altijd onze muilezels en de mannen tegen die dan een mooi plekje hadden uitgekozen voor een lunch, verse salade, vis...., pasta en fruit. Goed te doen, echt heerlijk en na dag 2 hebben ze de vis apart opgediend en niet erover heen gedaan (ze krijgt het ook altijd voor elkaar he.... :-p). Ondanks dat het eten heel lekker was, was het niet echt krachtvoer, maar daar kom ik nog op terug.
Nacht 2 zouden we weer in een tent doorbrengen en we hebben wederom gekozen voor een kamer met een matras op de grond en ditmaal een verfrissende koude douche. Wat een overwinning, maar toch wel de moeite waard, na twee dagen wandelen.

Dag 3 zou het zwaarst worden, veelal klimwerk. Iedereen had zich er mentaal op voorbereid. Ontbijt om kwart voor 7, vertrek om half 8. De zon scheen en we hadden er zin in. Wederom een prachtige dag. Iedereen liep in een goed ritme, 3 vooruit, dan Marie en ik en de andere 2 achteraan. Maar was goed zo. Alleen...we liepen te snel. We hebben ergens een kwartier moeten wachten (Hassan had een tas vol met gemengde noten mee, heerlijk) en weer verder om de mannen de tijd te geven om de lunch voor te bereiden. Dat was wel een wonderlijke plek, echt op een helling, dus het zat niet bijster lekker, alleen daartegenover stond een uitzicht om nooit te vergeten. Uiteindelijk waren we om 2 uur al in de herberg....veel te vroeg, maar ach, toppers he. We hebben niet zoveel gedaan, gewoon een beetje gerelaxt.
Maar ja, vrijdagavond, stappersavond in Leeuwarden. Marie had haar I-pod aan en we hebben toch gedanst, heerlijk, wat een lol kun je dan hebben. Alleen het bleek dat de deur op een kier stond en een andere gids heeft ook behoorlijk lol gehad. We hebben werkelijk door onze kamer gerend, gesprongen en gek gedaan. Maar dat moest ook, energie in overvloed!

Aangezien je in de bergen loopt en dusdanig hoog dat je sneeuw ziet liggen begint het snowboardgevoel ook weer heerlijk te kriebelen!! Kijken of dat er nog van af kan....maar vrees ervoor.

Zaterdag 23 oktober, Marie haar verjaardag. Ik had vlaggetjes mee en die heeft Gerard 's ochtends vroeg opgehangen, cadeautjes uitgepakt en dan komt het jarige gevoel toch wel. Alleen geen bereik met de telefoon....uiteindelijk gedurende de dag, boven op de berg en in het dal kwamen alle berichtjes binnen! Zo leuk hoeveel mensen dan toch aan je denken, ze was er helemaal blij mee.
Dat was dus de vierde dag. De wandeldag begon met regen. Aangezien ik geen regenkleding mee had, heb ik op dag 1 een regenjas gehuurd, wat wijs is gebleken. Dat het ook begin te onweren vonden we niet fantastisch, maar we zijn lekker gaan lopen en ging goed.
Maar er was meer. Onze grote vriend Hassan had aangegeven dat het een makkelijke dag zou worden, kleine klim en veelal dalen. Een meisje was die nacht ervoor ziek geworden en is na een uur op de bepakte muilezel gestapt toen we doorkregen dat het niet zo makkelijk zou worden. Misschien zijn we te snel begonnen, ik weet het niet, wat ik wel weet is dat ik na een tijdje niet lekker werd en moest gaan zitten. Marie heeft een stuk ontbijtkoek bij me naar binnen geduwd, ik een handvol zoute drop en toen weer verder.

Eigenlijk hebben we vier dagen lang langs een afgrond gelopen, geen probleem en vond het ook geen moment eng. Behalve een keer op de derde dag, dat was wel een heel smal stukje, maar half tegen de berg aanleunend ging het prima.

Maar ja, als je duizelig bent is een afgrond naast je wel minder plezierig. Ach, we gingen gewoon door, alleen wat een klim, ik was zo niet fit. Marie heeft de hele tijd achter me gelopen en dat voelde wel erg veilig. De rest liep voorop, maar ik kon ze niet bijhouden. Toen we eindelijk boven waren, na drie uren klimwerk!!!, ben ik gaan liggen met de beentjes omhoog en Marie stopte er nog 2 sultana's in, mevrouw knapte weer op. En ja, we hoefden alleen nog maar te dalen....maar toch. Het weer sloeg om en het afdalen ging niet goed. Ik werd alleen maar duizeliger, maar stiefelde gewoon door. De regen begon de dreigen, men liep snel door en ik mee. Op een gegeven moment zegt Marie alleen maar mijn naam en toen stopte het. Ik kon niet meer, ze had al gezien dat ik zwalkte en moeite had met mn voeten neerzetten. En vooral afdalen kost gewoon veel concentratie met al die losliggende stenen. Ben dus gaan zitten en zou op een gegeven moment weer verder, maar het opstaan was al teveel. Nou ja, toen was ik niet meer de baas. Gerard nam mijn tas over, Marie heeft mn vest en regen jas aan- en dichtgedaan en uiteindelijk mocht ik rustig verder lopen. Het was nog maar een klein stukje naar de grote weg, en toen heeft Marie me vastgehouden. Ik kan er niet tegen, eerst al niet het feit dat je achteraan loopt, ben ik niet gewend en hou ik niet van en dan ook nog niet je eigen tas dragen, gruwelijk gewoon, bah. Maar ja, ik had niets te zeggen. Aangekomen bij de gite, heeft ze me in bed gelegd en daar heb ik van 1 tot 6 gelegen. Mijn lijf deed het even niet meer, kon niet lezen, niets gewoon, alleen maar liggen. Er werd thee gebracht, koekjes, fruit en zo meer en om 6 uur kon ik weer aanschuiven voor het eten en was ik er wel weer.
Wat heb ik gebaald...en wat was ik blij met Marie, zo lief en sterk en duidelijk. Nou ja, ze is gewoon een topper.

Was niet het leukste einde van de hike, maar wat een tocht, echt ongelovelijk mooie om door de bergen te lopen en alles te zien wat we hebben gezien. Ook zoveel lol gehad, leuke foto's kunnen maken, en gewoon echt genoten van het grootse om ons heen.

Vandaag alleen nog naar het dorp hoeven lopen en in de bus hoeven stappen, wat een weelde.
We zouden vandaag de mooiste pas van Marokko over en het was idd prachtig. Zigzaggend naar boven en uiteindelijk gewoon sneeuw zien liggen langs de weg.
Aangezien het gister geregend en zelfs gehageld heeft was de weg niet overal even goed. Op sommige plaaten waren er stenen naar beneden gevallen en ook veel gruis, maar dat was al van de weg geveegd voordat wij erlangs reden.

We hebben hier echt een topchauffeur, Azis, hij rijdt zo goed dat iedereen zich veilig voelt. Vandaag hadden Marie en ik voor het eerst een ademstokmomentje, maar dat kwam door een tegenligger.

Oh ja, er werd gevraagd om foto's, dat gaan helaas niet lukken, aangezien jut en jul (alias Heida en Jonker) geen kabeltjes mee hebben.

Nog iets anders handigs van Jonker? Mevrouw is er sinds vandaag achter dat ze op haar mp3 speler van cd naar cd kan gaan en niet perse alles op volgende af hoeft te luisteren, handig niet!!? Zucht....

Verder gaat dus alles hier helemaal goed en genieten we volop. Waar we nu zijn is volgens mij niet heel veel te beleven, maar we hebben een zwembad en die gaan we morgen testen, voor de rest een beetje lezen en uitrusten en het vakantiegevoel creeeren.

Hoorde dat het thuis nat en koud is, jammer, maar wie weet wordt dat vanaf vrijdag allemaal beter als er iig weer twee zonnestraaltjes terug zijn.

Tot gauw allemaal.

dikke Marokkaanse tut Rolien (en Marie natuurlijk)