deze stilte is de mooiste

Oh beste mensen...daar ben ik alweer. Zit ik hier met een grote glimlach me te bedenken wat ik in hemelsnaam moet schrijven, er is zoveel te vertellen, maar het beginnen is ook weer zo moeilijk.

Eerst maar hoe ik me voel! GOED!! Echt, ben blij,gelukkig, zeer evenwichtig en het was echt een goede ervaring. Leerzaam, raar, leuk, bijzonder, snel voorbij, duurde lang, alles tegelijk.
Waarschuw jullie alvast, zal wel weer een onsamenhangend verhaal worden, you know me :-)

Oke, terug naar het begin. Vanaf KL ben ik met de bus naar het centrum gebracht, was een grote bus met 50 personen ofzo, veel mensen uit Azie en een paar Westerse. Ik zat naast een man uit Maleisie die in China werkt, hij kwam speciaal voor de cursus.Tijdens de lunch twee Duitsers, kort praatje over de verwachtingen, de angst, valkuilen etc., iedereen had er vooral zin in. Ik had denk ik niet zoveel verwachtingen en dat was wat mij betreft ook prima.
Aangekomen bij het centrum eerst ingeschreven, kamer gekregen, lunch en dan moet je je paspoort, portemonee, telefoons en alles inleveren...hmm...das toch even een momentje. Ook je paspoort, voelt toch raar, maar vol vertrouwen alles gegeven en achteraf is dat zo'n goed besluit geweest. Alle overige dagen hoef je nergens om te denken, je doet je deur dicht en vertrekt (zit overigens ook geen slot op de deur), voelt licht zonder "je" spullen.

Na het diner, het laatste diner in 10 dagen, begon de meditatie om 20:00 uur. Daar zit je dan op je kussen. Echt ik kan veel vertellen, maar man, wat zat dat oncomfortabel, AUWWW. Mijn heupen, rug, liezen waren het hier niet mee eens. Was maar een uurtje, maar toch.
De volgende dag heb ik een soort houten krukje gekregen, kan je met je billen op zitten, benen eronder door en dan zit je soort op je hurken...maar dan anders, duidelijk he...

Het dagelijkse schema was
4:00 gong, wat betekent opstaan
4:30 begin meditatie
6:30 ontbijt
8:00 groepsmeditatie in de hal
9:00 meditatie in de hal of op je kamer
11:00 lunch
13:00 meditatie in de hal of op je kamer
14:30 groepsmeditatie in de hal
15:30 meditatie in de hal of op je kamer
17:00 thee break
18:00 groepsmeditatie
19:00 discourse (soort lezing)
20:30 meditatie tot 21:00 uur
21:00 ri je kamer
21:30 lichten uit

Mooi schemaatje toch! In totaal dus meer dan 10 uur meditatie per dag. In de hal werkt wel het beste...in ieder geval voor mij. Meestal ging ik 's morgens om 5:30 terug voor meditatie op mijn kamer, wat meestal inhield dat ik een half uurtje iets probeerde en dan nog een half uurtje sliep. En dan natuurlijk wel als je naar het ontbijt lopen alsof je niet net wakker bent :-)
Het ontbijt maakte me de eerste dag meesterlijk gelukkig, er was brood en een toastapparaat en dan natuurlijk jam, pindakaas en boter. Uiteraard was er ook rijst, spaghetti en dergelijke, maar ik denk dat ik daar nooit aan zal kunnen wennen. Er was ook dagelijks fruit, wat het allemaal was is me nog steeds onduidelijk, maar heb er van genoten. En na een paar dagen was er zelfs yoghurt...oh wat is yoghurt toch lekker. Heb al een paar jaar geen yoghurt gegeten ivm mijn buik, maar hier nergens last van dus dubbel genoten.

De lunch was prima, rijst en wat groente.
Oh ja...de eerste dag nam ik rijst en een sausje en dat was me toch pittig, vieuw, dat trek ik niet zo goed. Dus kon het niet allemaal opeten, voelde ik me toch ietwat schuldig over, dus vanaf toen meestal maar een beetje saus genomen of eerst geproefd. En altijd fruit na!

Het avondeten. Ja, ehm...fruit en thee. En niet gewoon onbeperkt fruit, nee een van elk soort dus twee stuks in totaal en soms een. Zit je dan met je stuk meloen. Ook niet gewoon een mooi kwart, nee een stukje. Ik heb de eerste dag thee genomen, maar toen had ik de chocolademelk nog niet ontdekt. Vanaf toen chocolademelk, sterk!! met een schep suiker erdoor. En zo kwam het dat ik eigenlijk geen honger gehad heb. Volgens mij zelfs een paar kilo lichter, mooi meegenomen.

En dan de meditatie zelf! Ik kan er zoveel over vertellen, maar dat kan niet omschrijven hoe het is. Je moet het echt zelf doen en ervaren. Ik zal proberen een beetje te vertellen, maar dat is zo'n fractie van het echte verhaal, zal mijn best doen.
Eerste drie dagen ging het alleen om de ademhaling. Niet om deze te controleren, nee gewoon de normale ademhaling observeren, niet forceren, alleen de realiteit observeren zoals die is en niet zoals je wilt dat het is, is je ademhaling diep, prima, is die oppervlakkig, ook prima. Daar zit je dan, voelen, concentreren, observeren. Ik vond het ontzettend moeilijk en dan vooral omdat je gedachten alle kanten opgaan, echt ben overal geweest volgens mij. Uiteindelijk gaat het wel iets beter, het zitten wordt beter, je concentratie gaat beter en je focust op je neusgaten en het stukje onder je neus, erg klein gebied. Adem je door je rechter neusgat? Door het linker? Beide? Ja, dat zijn nog eens de vragen van het leven ;-) Maar het gaan dan ook alleen om het observeren.

Dit is echt lastig.
Uiteindelijk op dag vier begon Vipassana. Je gaat heel je lichaam langs en voelt gewaarwordingen, de wind op je huid, kleding, jeuk, pijn, een prikkel, pijnscheut, alles kan je voelen. En daar focus je op. Ben je bij je linkerschouder en je rechtervoet doet pijn, niet reageren, je bent bij je schouder en als straks de pijn in je voet er nog is, obseveer je dat.
Het is idee is zeg maar dat alles komt en gaat, ontstaan en vergaat, alles verandert constant. En dat is waar. Anicca was het woord wat ik wel honderd keer tegen mezelf heb gezegd. Ondragelijke pijn in mijn voet, anicca anicca, het verdwijnt weer, accepteer het, het gaat weer weg. En heus, als je vijf minuten later buiten loopt, geen pijn meer.
Als je wel de pijn observeert moet je er echt naar kijken, waar is het centrum van de pijn, waar gaan de uitschieters heen, waar heb je geen pijn meer en zo wordt het dragelijk, heel raar. Denk dat je zoiets echt moet voelen om het te begrijpen. En ik wil werkelijk niet beweren dat alle soorten pijn zo te bestrijden zijn. Maar als ik denk oh oh oh wat een pijn dat wordt het sowieso niet beter, eerder veel erger.

Wacht ik ga dit eerst even opslaan alvorens ik alles over moet typen, inmiddels ken ik de buitenlandse systemen beter...
Oke verder vanuit Hotmail, ik vertrouw dit hier niets, straks maar knippen en plakken :-)

Vanaf dag 5 moesten we de drie groepssessies per dag compleet stil zitten, je benen niet bewegen, armen stil houden, ogen gesloten... Lastig heel lastig.
De eerste paar dagen heb ik nogal gewiebeld en dan opeens stil zitten (en nee broer dat ben ik niet gewend, als ambtenaar zit je heus niet acht uur per dag stil:-P).
Maar het goede nieuws...het is gelukt, helemaal, ik kan dus gewoon stil zitten, dat was al een overwinning op zich. Pijn kwam en ging en uiteindelijk bleef die best hoor, want dan was mijn concentratie verdwenen en dacht ik hoe lang zou het nog duren, zou meneer vooraan de tijd vergeten zijn? Het moet nu toch echt al tijd zijn, oke nog even wachten...ja NU, nu is het tijd, maar nee, dan duurde het nog veel langer en maakte ik het er niet beter op. Uiteindelijk begon de .... ja wat, niet de muziek, ook geen gezang, maar soort van melodieus praten van Goenka (de leraar in Vipassana). Soms duurde dat kort, soms lang en dan waren daar de verlossende woorden, ik zou ze zo opschrijven, maar heb ze niet. Vertaald zei hij drie keer " mogen alle wezens gelukkig zijn", twee keer snel en de derde keer traaaaaag. En als je dan echt op het puntje zit is dat best lastig. Maar dan zegt men als men wil "sadhu, sadhu, sadhu" (well said, we agree) en sommigen maken dan een buiging. Niets moet, alles mag. Wil je het zeggen en buigen, vooral doen, zo niet, dan niet, geen regels, geen sekte, geen ritueel, eigen inzicht, eigen keuzes.

Elke avond was er discourse, een lezing van Goenka. De eerste twee avonden heb ik het in het Engels geluisterd, maar dan was ik te moe en miste ik veel, dus vanaf toen heb ik het in het Nederlands gehoord, stuk makkelijker.
Goede verhalen, goede wijsheden, maar ik kan niet overal wat mee. Het goede haal ik eruit, de rest...laat ik voor wat het is. Het woord ellende werd mij iets te vaak gezegd, " om uit je ellende te komen" "zo blijf je in je ellende". Dan denk ik, zo'n ellendig leven heb ik nou ook weer niet bepaald, haha. Maar dit klinkt te negatief. Het gaat vooral om liefde voor de medemens. Doe niemand opzettelijk pijn met woorden of daden, kwets niet, wees gelijkmoedig, denk na over je reactie, mededogen, welwillendheid, wees dienstbaar. Eigenlijk vooral heel veel goeds. Het pad naar verlichting werd vaak genoemd, klinkt nogal zweverig en zo bedoeld men dat denk ik niet. Maar ik denk dat het pad niet helemaal mijn pad is. Zoals Goenka zegt, sommigen planten nu alleen het zaadje en mogelijk in een volgend leven gaan ze hiermee verder. Nou geloof ik natuurlijk niet helemaal (helemaal niet) in een volgend leven, maar als het zo is, heb ik toch maar mooi alvast het zaadje ;-)
En verder maar gewoon een goed leven blijven leiden, lijkt mij een wijs plan.

Bijvoorbeeld de manier van reageren. Je kan reageren als een streep in het water (verdwijnt gelijk), als een streep op het stand (verdwijnt bij vloed), maar ook als een streep gebeiteld in een steen en om die te laten verdwijnen, dat duurt jaren. Dat is niet nodig.

Vier ochtenden werden we per 5 personen naar achter genomen, daar kon je met de assistent-leraar praten, er wordt dan gevraagd of je het begrijpt, tips gegeven en je kan nog meer kwijt. Zo kreeg dus dat stoeltje en later voor als ik op het kussen zat een rugsteuntje. Ik kan dus inmiddels ook redelijk goed met gekruiste benen zitten, wel kussen als support omdat knieen op de grond voor mij nog iets teveel gevraagd is, maar zit best comfortabel inmiddels.

Even denken wat moet ik allemaal vertellen. Oh je de beestenbende.
Ik had een salamander in mijn kamer, hmm die moest eruit vond ik. Dus ik op jacht met een bezem, helemaal gelukt en de salamander was verdwenen. Ik lekker mijn wasje doen en zodra ik naar buiten stap op de was op te hangen, rent dat beest weer naar binnen. Die heeft heus daar gewoon gewacht! Nou ja, het zal zijn huis wel zijn dus maar gelaten.
Een paar dagen later. Een grote, echt veel te grote, tor/kever/kakkerlak moest wel echt weg en mocht niet terugkomen. Ik wederom op jacht, maar dat ging niet zo makkelijk, die zijn me toch snel! Uiteindelijk na 10 minuten en wat springpraktijken het beest gevangen onder een emmer en naar buiten gebracht. Paar dagen later was ie terug, maar weer naar buiten weten te krijgen, ieuw, echt een vies beest en heel snel.

Nog zoiets sufs. Tijdens een lezing werd zei Goenka "je voelt bijvoorbeeld dat de lucht die je neus ingaat kouder is dan de lucht die je neus uitgaat, die is warmer" en dan zie ik naast me iemand zo hard knikken, dat ik echt denk... huh? Nou ik voel niets. En na tien dagen voel ik dat nog steeds niet hoor!
Ben denk ik niet de meeste mediteerder die er is. Mijn gedachten blijven maar afdwalen. Hoort er helemaal bij uiteraard en vooral achteraf hoor je dat iedereen die ook muisstil zit dat ook heeft. Ik heb echt veel gesprekken gevoerd, ideeen gekregen, dingen bedacht voor mijn huis, andere vloer, mss tafel weer eens draaien, toch een nwe voordeur, beetje schilderen, beetje dit, beetje dat. Nou alles waar je niet aan moet denken (ik, mijn, materiaal) haha ik dacht overal aan. Fietsroutes bedacht voor tourtjes met Jose en fietsvakanties met Marie, weekendjes weg gepland, vakanties gepland, over het werk nagedacht, oude bekenden kwamen langs wandelen, toch weer hardlopen, Shaggy in Harderwijk ;-) en zo ging ik maar door en door en door, oh ja en ik was bij mijn elleboog, gewaarwordingen....en ik was weer in Glanerbrug, elleboog elleboog.
Nog zoiets, je mag niet visualiseren en ook niet denken "elleboog". Hoe moet ik dan naar mijn elleboog denk ik dan en daar iets voelen. Want je werkt van je hoofd naar beneden en terug om gewaarwordingen waar te nemen, dus lukraak kan ook niet. Ik naar de meeting met de teachter, hoe doe ik dat? Antwoord: je moet het voelen, feel it... Ehm, oke! En bedankt, dus maar weer vertrokken. Zal wel tijd kosten dat je het gaat voelen.

Nu ik het typ kan ik me niet voorstellen dat ik daar tien dagen ben geweest. Maar het was echt heel fijn. De rust, het ritme, de mensen. Je mocht natuurlijk niet praten, ook geen oogcontact, geen briefjes naar elkaar schrijven, niets! En dat is goed. Je kan niet geconcentreerd bezig zijn als je ook nog sociaal loopt te doen. Er zit ook al zoveel info in je hoofd dat nog meer praten het alleen maar drukker zal maken. Voor mij was het prima zo, geen telefoon, niet praten, geen contact gemist. Heus aan huis gedacht, maar dat zit goed, dus is prima. Vond het alleen voor thuis minder prettig dat ik niet kon laten weten dat alles echt goed ging. Maar wel soms heel hard gedacht "het gaat goed het gaat goed" en dat naar huis gestuurd.
Trouwens, met twee meisjes had ik wel af en toe een glimlach, met Marloes (Nederlands meisje wonend in KL) en met Bea, meisje die reist.
Tussen het mediteren heb ik veel gewandeld, eerst rondjes om het blok, later gewoon heen en weer over het pad, prima. Daar kwam ik dus steeds dezelfde dames tegen. Een keer dacht ik " we kunnen wel een loopgroepje beginnen" toen Marloes aan kwam lopen en ook al zei ik niets, we moesten beide lachen, ach, moet kunnen. Dat heb ik trouwens wel gemist, gewoon lachen, lol maken. Iedereen keek heel serieus de hele tijd, haha.
Donderdag had ik even een rotmomentje, wilde allemaal niet, sowieso laatste twee dagen totaal nul focus, dus even zelfmedelijden gehad en niet naar de hal gegaan, maar gewoon lekker omgepruts op mijn kamer en wat gewandeld en later weer goed gemediteerd.

Gister mochten we dan weer praten! Raar, maar ook fijn. Opeens staan alle gezichten op vrolijk, glimlach en blije gezichten, een mens is echt mooier als hij/zij lacht!
Ik kwam de vrouw tegen die de hele tijd achter me zat tijdens het mediteren. We hadden vaste plaatsen in de hal en ook tijdens het eten.
Ik verontschuldigde me voor het hele tijd heen en weer bewegen en wiebelen de eerste paar dagen. Haar reactie was zo leuk, ze zei, jij was juist mijn inspiratiebron, ik wist dat het voor jou zo moeilijk was en toch zat je er elke ochtend weer om half 5 en je zat stil en deed het zo goed, dat ik wel mijn bed uit moest! Als zij er zit, moet ik er ook gaan zitten. Zo lief hoe ze dat zei, en zo zie je maar weer dat alles meerdere kanten heeft. Dat leert men je daar ook. Deze vrouw was sowieso een topper. Soms heb je een natuurlijke klik en die hebben we, erg leuk gesproken. Ze zei dat als ik me niet vermaak aan de kust ik donderdag wel alvast naar KL kan komen, kan ik bij haar logeren en daar haar vrienden ontmoeten, maar of ik dat doe weet ik niet. Vrijdag gaat ze naar Singapore. Vrijdag ga ik mss met Marloes drankje doen, wat een gezelligheid allemaal.

Vanmorgen moesten we trouwens schoonmaken, de hal, de eetzaal, de minihal, het kantoor, alles. Prima. Ik had me ingeschreven als vrijwilliger voor de grote hal. Wie wil dat doen, wie wil dat doen? Ik zei, ja hoor, dat wil ik wel doen, antwoord: nee jij bent lang, jij mag de ramen doen! Wat??? Ik? Alleen? Alle ramen? Gatsiepatsie. Maar heb er maar om gelachen en de ramen, nou je shutters afgenomen vanmorgen. Uiteindelijk heeft een (niet erg lange) man me geholpen.

Oh dit verhaal is al veel te lang, maar ik moet nog meer vertellen.
Vandaag naar Kuantan. Ik had een taxi met een paar anderen geregeld en daar ook voor betaald 2,50 ofzo. De taxi zou niet naar het goede busstation gaan en ik kon wel met een vrouw die daar woont meerijden, haar man en dochter kwamen haar ophalen. Oke prima, dus ik stap ook zomaar weer in, vol vertrouwen he. Maar iemand die zo'n cursus doet, moet wel een goed mens zijn toch! En was ook zo...veel te goed.
Ze hebben me heel Kuantan laten zien, geloof dat we wel een uur gereden hebben, ik reageerde ook heel positief (mss iets te) dus we reden maar en reden maar. Nog langs hun huis gereden, langs het strand, over de rivier, langs restaurantjes etc etc. Uiteindelijk ri busstation. Ik vroeg of er ook bank in de buurt was. Dit aangezien er hier geen bank is en ik toch nog wat geld nodig had. Vroeg ze, heb je geld nodig... Nee Nee, ik heb geld, maar dat moet ik even pinnen, kreeg ik dus 50 RM (12,50). Aangegeven dat ik dat echt niet wil, echt niet, ik heb het niet nodig. Zei ze: je hebt ook klein geld nodig, kijk tientjes, dus uiteindelijk 80 RM gekregen. Belachelijk, maar ik moest het accepteren, nou oke, bedacht. Raar toch...maar ook zo lief.
Bij het busstation knuffel gegeven en dag gezegd. Daar ontstond nogal wat verwarring over waar mijn bus zou vertrekken, ik de bus naar het andere busstation nemen, 15 minuten, daar aangekomen besefte ik al heel snel dat dat niet goed was, dus bus terug naar het eerste station en daar stond mijn bus gewoon. Hihi zucht! Maar ja, nu weet ik wel vast hoe ik naar het busstation moet voor de bus terug naar KL, vooronderzoek :-P
Dan een uur hobbelen in een oude bus, ik had gevraagd om aan te geven waar ik eruit moest en daar sta je dan met je tas langs de weg. Niet echt een toeristisch plaatsje ofzo. Zijstraatje ingelopen ri zee, ik wist wel aan welke kant de zee was, en daar kwamen de huisjes al! Vieuw! Alles komt toch altijd weer goed.

Gabrielle, meisje uit Ecuador die ook de cursus gevolgd heeft, was vanmorgen vroeger hier al aangekomen, ik ben eerst naar haar verblijf gegaan, maar dat stond me niet helemaal aan, ik wilde verder kijken. Al snel kwam ik haar onderweg tegen, het is echt een klein dorpje en veel kamers bekeken, maar ik wilde een tuin. Geen idee waarom, maar een tuin....!! Uiteindelijk na het eten een leuk hutje gevonden in een prachtige tuin. Vele kamers waren 40 RM en deze 60 RM (btje discount uiteraard) maar wel met ontbijt. En het is echt mooi! Zal kijken of ik de foto kan uploaden. Het strand heb ik nog niet gezien, morgen! Vnvd maar wat kleins eten en niet te laat ri bed. En morgen...ik ben heel benieuwd hoe laat ik wakker word. Geen gong deze keer. Alhoewel ik iedereen aan kan raden om wakker te worden door een gong, wat een heerlijk geluid.
Denk dat ik nog wel een boottourtje over de rivier ga doen hier met Gabriella en verder niet zoveel, wat lezen, muziek luisteren en gewoon hier zijn.

Moet ik nou ook nog een conclusie schrijven over hoe het was en wat ik eraan gehad heb en hoe nu verder en en en? Nee, want dat weet ik allemaal niet. Ik zie het wel. Ik ben ontzettend blij dat ik het gedaan heb, het was goed en verder zie ik het allemaal wel. Het heeft me zeker iets gebracht, maar om dat in woorden uit te drukken is te lastig.

Hoop iig dat het een beetje een leesbaar verhaal was.

Dikke kus voor allen!!
Rolien



En dan nog dit: (mede mogelijk gemaakt door Guus M)

Deze stilte is de mooiste
aan het einde van de dag
Zonde om de rust te storen
aan het einde van de dag

Want ik zag het vandaag gebeuren
Wat ik eigenlijk alle dagen zie
Hoe je ongemerkt zin en zaligheid versterkt, maar ik zeg het niet
En deze stilte is de mooiste
Maar kom eens even zitten bij mij
Je weet het, ik vergeet het vaak te zeggen maar de liefste ben jij
Ik ook van jou

En weet je hoe ik je bewonder
Het gemak waarop je dingen doet
Schat gevonden, nooit meer zonder want het voelt zo goed

En deze stilte is de mooiste
Maar kom eens even zitten bij mij
Je weet het, ik vergeet het vaak te zeggen maar de liefste ben jij
Ik ook van jou